آینده‌پژوهی هوشمند سازی در ایران

دکتر رسول افسری و دکتر مهدیه طاهونی
تهیه شده در هسته حکمرانی شهری مرکز رشد و نوآوری پژوهشگاه
نهاد حامی: معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان ریاست‌جمهوری

در سال‌‌‌های اخیر، مفهوم شهر‌‌های پایدار هوشمند مطرح شده است و به عنوان پاسخی امیدوارکننده به چالش پایداری شهری به سرعت در حال شتاب و توجه جهانی است. این به ویژه به کشور‌‌های پیشرفته از نظر زیست‌محیطی و فناوری مربوط می‌شود.
مصرف بیش از اندازه منابع طبیعی، روند رو به رشد آلودگی‌‌های زيست محیطی و تلاش برای بهبود کیفیت زندگی در ابعاد مختلف موجب ارائه راه‌حل‌‌های جديد برای رفع چالش‌‌‌های شهر‌‌های آينده شده است. در اين جهت ايجاد شهر‌‌های هوشمند توجه دانشگاهیان و برنامه‌ريزان شهری را عمدتا ً در چارچوب سیاست‌‌های توسعه شهری به خود جلب کرده است.
در سال 2015، مجمع عمومی‌سازمان ملل متحد 17 هدف جهانی به هم پیوسته را تنظیم کرد که به عنوان طرحی برای دستیابی به آینده ای بهتر و پایدارتر برای همه طراحی شده بودند که معمولاً به عنوان اهداف توسعه پایدار مطرح می‌شوند. در این طرح، شهر‌ها به عنوان کانونی برای دستیابی به این اهداف تا سال 2030 در نظر گرفته می‌شوند. در این زمینه، شهر‌ها از طریق فناوری‌‌‌های هوشمند، در حال تولید اکوسیستم پایداری هستند که دغدغه‌‌‌های اجتماعی و زیست‌محیطی را در بر‌می‌گیرد.
آن چه که در سیاست‌گذاری شهر هوشمند می‌تواند موثر واقع شود تاکید بر مولفه‌های شهر(مردم / کاربر، زیرساخت و نهادی) و عوامل کلیدی بستر‌ساز هوشمندسازی شهر ( هوش، نوآوری و یکپارچه‌گی) هست.