درتعاملات بین‌المللی، همواره محورهایی که منجر به ایجاد برتری در شبکه این تعاملات شود، مورد توجه دولت‌ها بوده است. علم، فناوری و نوآوری به دلایل متعددی همچون ایجاد برتری دانشی، ایجاد مزیت رقابتی در زنجیره ارزش جهانی، کاربردهای دفاعی و امنیتی و در دوران اخیر، پیشنهاد راه‌حل‌هایی برای حل چالش‌های فراملی بشر به یک محور دستیابی به قدرت تبدیل شده است.

مسئله محوری تکنولوژی در اقتصاد سیاسی و به تبع در موقعیت راهبردی چین، شاید کانونی‌ترین مسئله منازعه انگیز در هندسه قدرت جهانی و رقابت بزرگ بین چین و آمریکا است. چشم انداز علم و تکنولوژی در سراسر جهان با پیشرفت‌ها و نوآوری‌های پر سرعت به پیش می‌رود و تأثیرات عمیقی بر ساختار پویای قدرت جهانی برجای می‌گذارد. رقابت دو قدرت بزرگ جهانی در حوزه علم و فناوری به جنبه‌ای تعیین کننده در مناسبات تبدیل شده و بر پویایی اقتصاد جهانی و سیاست‌های امنیتی در روابط بین‌المللی به صورت کلان تأثیر می‌گذارد. می‌توان اذعان داشت که در قلب اقتصاد برآمده چین، مسأله برآمدگی تکنولوژیک قرار دارد. یعنی چین توانسته نه فقط از نظر موقعیت اقتصادی، درآمد و سایر شاخص‌های اقتصاد کلان را بالا ببرد، بلکه به صورت شگفت انگیزی توانسته در حوزه تکنولوژیک به پیشرفت‌هایی دست یابد. چین نه فقط به تکنولوژی‌های پیشرفته دست پیدا کرده، بلکه توانسته آن را به کالاهای تجاری عمده به خصوص در حوزه نوین تبدیل کند و در درون این تحول، زنجیره‌های متعددی از وابستگی متقابل با کشورهای مختلف از جمله با ایالات متحده ایجاد کرده است. ثروتمند شدن و مسأله فن آوری چین امکان برآمدن در سایر ابعاد را فراهم کرده و با پروژه‌های گوناگونی که یکی از عمده ترین آنها «کمربند- راه» است، به طرز شگفت انگیزی به یک طراحی آرام و استراتژیک در سطح جهانی دست زده است.

 با تفاسیر فوق، تعامل این دو پدیده (علم، فناوری و نوآوری و تعاملات بین‌المللی) در دو ساحت علم و عمل، دیپلماسی علم، فناوری و نوآوری را پدید آورده است. مفهومی که فرای ارتباطات علمی در ورای مرزهاست و به نقش راهبری دولت در این فعالیت‌ها و منتفع شدن دولت و ملت می‌انجامد.